Historia Szczawnicy

Pierwsze zapiski dotyczące Szczawnicy pochodzą z 1413 roku. Wtedy to Władysław Jagiełło zapisał Abrahamowi z Goszyc 400 florenów. Zostały też wymienione nazwy – Szczawnica Niżna i Wyżna. Nazwa miejscowości pochodziła od kwaśnych wód, które temtejsi górale zwali szczawami. Do końca XVIII wieku Szczawnica należała do starostwa Czorsztyńskiego. W połowie XIX wieku miejscowość zaczęła rozwijać się jako uzdrowisko. Właściciel - Juzef Szalay, poświęcił 40 lat swojego życia rozwojowi Szczawnicy. Wówczas pojawiły się pensjonaty, budynki zdrojowe, łazienki oraz powstała oprawa architektoniczna odkrytych źródeł: Anieli, Heleny, Jana, Szymona, Magdaleny i Walerii. Unowocześniono park zdrojowy oraz wybudowano kaplicę zdrojową. Przed swoją śmiercią Juzef Szalay zapisał zakład zdrojowy Akademii Umiejętności

w Krakowie. W latach 1880-1884 wybudowano dworek gościnny, uporządkowano park oraz ukończono budowę drogi prowadzącej przez Pieniny do Czerwonego Klasztoru. W roku 1909 Szczawnica przeszła w ręce Adama Stadnickiego, który ujmował nowe źródła, remontował domy zdrojowe i poszerzył park górny o tereny Połonin. W latach 1933-1936 powstało tu także inhalatorium z pierwszymi w kraju komorami pneumatycznymi. Elektryfikacja Szczawnicy rozpoczęła się w roku 1935, a kanalizacja w 1937. Dalszy rozwój miejscowości przerwała II Wojna Światowa. W 1948 roku Szczawnica została przejęta przez skarb państwa. Wówczas też powstały sanatoria branżowe i zakład przyrodo-leczniczy.

Szczawnica otrzymała prawa miejskie18 Lipca 1962 roku. Od tamtego czasu jest jednym z najbardziej znanych i cenionych miejscowości uzdrowiskowych w Polsce.